रोयस्टन चा फेरफटका

रोयस्टन चा फेरफटका
घरात बसून नेट आराधना करण्याचा जेव्हा कंटाळा येतो तेव्हा मी एकटाच बाहेर पडतो. रस्ता फुटेल तिथे चालत राहतो. इकडची लोकं घराबाहेर चालत फिरताना दिसणं तसं दुर्मिळच. संध्याकाळी ४ वाजताच ‘गावा’तल्या मुख्य रस्त्यावर(हाय स्ट्रीट नाव आहे त्याचं) शुकशुकाट असतो. सगळी दुकानं तर ३,साडे तीनलाच बंद होतात. खरं तर हि दुकानं उघडी असो वा बंद काही जास्त फरक पडत नाही. बहुतेक वेळा या दुकानांमधे चिटपाखरू सुद्धा नसतं. का? कारण एकच, गावाबाहेर नवीनच उघडलेला टेस्को नावाचा शोपिंग मॉल. सर्व दैनंदिन गोष्टी एकाच ठिकाणी आणि स्वस्तात मिळत असतील तर कोण जाईल हो या दुकानांमधे? या मॉल संस्कृतीचे अनेक बळी इथे पाहायला मिळाले. शेकडो वर्षापासून चालणारी दुकानं अचानक बंद होऊ लागली. काहिंनी तर सरळसोट पणे पाटी टांगली होती "टेस्को मुळे आम्ही दुकान बंद करत आहोत". आपल्या सारख्या लोकांना वरदान ठरलेले मॉल अश्या प्रकारे किरकोळ विक्रेत्यांसाठी शाप सुद्धा ठरू शकतात हे कळून चुकलं.

ते जाउ दे. मी संध्याकाळच्या भटकंती बद्दल बोलत होतो. आशा वेळी तुम्ही एकटे भुता सारखे फिरत असता. रस्त्यावर कोणी असेल तर ,आपल्या कुत्र्याला घेऊन बाहेर पडलेला एखादा म्हातारा किंवा आपल्या पोराला बाबागाडी मधून फिरवायला बाहेर पडलेली एखादी ‘मम्मी’. सकाळच्या वेळेत तर फक्त १५ मिनीटांच्या वॉक मधे अशा ५,६ मम्मी आणि ३,४ कुत्रेवाले दिसतात. अनेक वेळेला एखादी छोटी सुद्धा आपल्या बाहुलीला बाबागाडीत ठेवून मम्मी आणि दुसऱ्या बाबागाडीतल्या धाकट्या भावाबरोबर फिरताना दिसते. अगदी ३ ४ महीन्यांच्या बाळाला सुद्धा मस्तपैकी गरम कपड्यांमधे गुंडाळून, बोचऱ्या थंडीमधे बाहेर पडतात या आया.


घराबाहेर पडणारी आणखी एक कॅटेगरी असते ती आजी आजोबांची. यांचे एक टोळकं रोज आमच्या बस मधून केंब्रिज ला जातं. ८०,९० वर्षांच्या या लोकांचा उत्साह पाहून थक्क होतो आपण. चालता न येणारे अनेक जण इलेक्ट्रिक व्हील चेअर वर फिरताना दिसतात. इकडचे पदपथ सुद्धा असे बनवले आहेत कि या गाडीवरून तुम्ही पूर्ण गावभर हिंडू शकता. रस्ता क्रॉसिंग च्या ठिकाणी यांना स्लोप दिले आहेत. अजून काय पाहिजे ?

कधी कधी एखादा टाईट कपडे घालून ‘रनिंग’ करताना दिसतो. तशी आम्ही सुद्धा अनेक वेळा ‘रनिंग’ करतो पर ती असते बस पकडण्यासाठी. घडाळ्याच्या काट्यावर चालणाऱ्या, मोनोटोनस आणि रुटीन फिरंगी आयुष्याचा कंटाळा येतो ४ ,५ महिन्यात. अशा वेळी भारतातलं रंगीबेरंगी, विविध सणांनी आणि सोहळ्यांनी नटलेलं आयुष्य हवंहवंस वाटतं.

केशकर्तनालय

केशकर्तनालय

इंग्लंड मधे येऊन ४ महिने लोटले होते आणि माझे केस कानावरून गाला पर्यंत पोचले होते. लोकांना वाटलं , काहीतरी नवीन हेअर स्टाईल ट्राय करतोय मी. तशी हुषारी करून इथे यायच्या आधी केस जमेल तेवढे बारीक करुन आलो होतो.(हे असं सगळेच जणं करतात मी त्याला अपवाद नाही) पण आता काही दुसरा पर्याय नव्हता. डोकं इंग्रजी न्हाव्याच्या हवाली करायचं या विचारानीच माझं डोकं गरगरायला लागलं होतं.

तशी कारणं पण होती घाबरण्याची. गेले चार महिने या लोकांच्या हेअर स्टाईल बघून माझा पक्का समज झाला होता की इकडच्या न्हाव्यांना सरळ सध्या पद्धतीने केस कापता येत नाहीच मुळी. इकडुन कुरतडल्या सारखे काप, तिकडून कोणता तरी भडक रंग फास असा खेळ असतील बहुतेक. त्या मुळे काही दिवस भयानक स्वप्न पडत होती, ज्या मधे मी स्वतःला अश्या चित्रविचित्र केशरचने मधे बघत होतो.

दुसरं कारण होतं हजामतीच्या किमतीचं. ऐकून होतो की इकडचे न्हावी केसाबरोबर खिसा सुद्धा (फुकटात) कापतात. आपण कितीही सावध असलो तरी. पण काय करणार "अडला हरी इंग्रजी न्हाव्याचे ........... "

भारतातून निघताना मी तर असं सुद्धा ऐकलं होतं की परदेशात केशकर्तनालय फक्त बायका चालवतात. हे एक कुतूहल होतं ते नीराळंच.

शेवटी तो ऐतिहासीक शनिवार उजाडला.(हो,शनिवार. इथे रविवारी सगळी दुकानं बंद असतात आणि बाकिचे पाच दिवस आम्हाला वेळ नसतो. त्यामुळे नो ओप्शन ) मनाशी पक्का निश्चय केला होता, आज ही रिस्क घ्यायचीच. थोडी चौकशी करून स्वस्तातलं एक सलून हेरून ठेवलं होतं. "दि एज" हे त्याचं नाव. या "एज" वाल्या कडून दरी मधे ढकलले जाण्याची शक्यता कमी होती. कारण या न्हाव्यानी धड केस कापल्याची अनेक उदाहरणं माझ्या मित्रमंडळींमधे होती.

आत शिरल्या शिरल्या जॅकेट (आणि जीव) खूंटीला टांगलं. आणि त्याच्या खूर्चीत जाऊन बसलो. न्हावी कसला पैलवान (बोडी बिल्डर) होता तो. हात,पाय,गळा,खांदा, थोडक्यात काय संपूर्ण शरीर भर त्यानी टॅटू गोंदून घेतले होते. त्याचं ते रुप बघून अजूनच धडकी भरली. माझ्या मोडक्या तोडक्या इंग्रजी मधे मी त्याला केस बारीक करण्याचा "हूकुम" दिला. लगेचच त्यानी लाइट वर चालणारं मशीन बाहेर काढलं आणि सफाईदार पणे काम चालू केलं. हि लोकं केस कापताना कात्रीचा वापर खूपच कमी करतात. अगदी वस्तऱ्या पासून ब्रश पर्यंत सर्व उपकरणांसाठी लाईट वर चालणारे पर्याय यांच्या कडे आहेत.

२० मिनीटात माझी त्या गुंडाळलेल्या प्लॅस्टिक च्या कापडातून सुटका झाली होती.
अत्यंत व्यवस्थित कापलेले केश आरश्यात बघताना मी सुटकेचा निश्वास सोडला. अपेक्षेप्रमाणे यानी माझ्या पाकिटातले ८ पाउंड कापले होते. अरे इतक्या पैश्यात माझी ७ वर्षांची कटींग झाली असती भारतात ! आणि म्हणे स्वस्तातलं सलून :) अजून एक नवीन अनुभव मिळाला होता मला.

माझी चित्रे, मुर्त्या, रांगोळ्या..

Cycle

सायकल ............एक दिव्य!
जर मला कोणी विचारलं की तुझं आवडतं वाहन कोणतं ? तर माझं एकच उत्तर तयार असतं .....सायकल.कोणाला मर्सिडीज़ तर कोणाला फ़ेरारी चं क्रेझ असतं. माझी मात्र सायकल हिच पसंत. माझ्या कॉलेज मधल्या कोणालाही विचारा. कॉलेज मधल्या माझ्या प्रसिद्धीचं सायकल हे सुद्धा एक कारण होतं. तिसऱ्या वर्ष्या पर्यंत सायकल वर येण्याऱ्या काही मोजक्या जणांमध्ये मी एक होतो. सायकल म्हणजे स्वस्त आणि मस्त वाहन. ना इन्शुरन्स ची कटकट ना पेट्रोल च्या वाढत्या किंमतीचं टेन्शन. शिवाय ट्रॅफ़िक जॅम वगैरेची भानगड नाही. आणि त्यातून सायकल चालवण्याने होणारा व्यायाम म्हणजे तर बोनसच !
तर हे एवढे गुणगान या साठीच कि इथे इंग्लंड मधे आल्यावर पण सायकल चालवण्याची इच्छा झाली.पण इथे सायकल चालण्यासाठी भानगडी फार !फार कडक नियम बरं का सायकलीसाठी. एक तर सायकलीला पुढे मागे लाईट लावणे आवश्यक आहे.रात्रीच्या वेळी जाणार असाल तर फ्लोरोसंट रंगाचे भडक कपडे आणि जर पिशवी जवळ असेल तर त्यावर सुद्धा अश्याच रंगाचा पटटा लावावा लागतो. जर मुख्य रस्त्याने जाणार असाल तर डोक्यावर सायकलीसाठी मिळणारं हेल्मेट घालावं लागतं. एवढ्या सगळ्या कट्कटी मुळे अनेक महिने हे माझं स्वप्न (रूम वर सायकल असून सुद्धा)अपूर्ण राहिलं.
एका रविवारी अशीच हुक्की आली आणि वर वर्णन केलेल्यापैकी एकही गोष्ट न पाळता सायकलीवर बाहेर पडलो.( ट्रफ़िक पोलिस आत्तापर्यंत एकदाही बघितला नव्हता रॉयस्टन मधे शिवाय मी पण जवळच्याच एरीया मधे फिरणार होतो) मजा आली दुपारच्या वेळेत निवांत सायकल चालवायला. जवळ जवळ आर्धा तास असाच रस्ता फ़ुटेल तसा चालवत राहीलो सायकल.
एक गोष्ट आवडली एकडची, अनेक लोकं इथे बिन्धास्तपणे, हौशीने सायकल चालवताना दिसतात. यात वयाचं बंधन वगैरे अजिबात नाही. आमच्या ओफिसमधे तर दोन उच्च दर्जाचे ओफ़िसर सायकल वर येतात. त्यांचा सोशल स्टेटस त्यांच्या सायकल चालवण्या आड येत नाही. काश इंडिया मैं भी ऐसा होता :(आपल्या कडे कोपऱ्या कोपऱ्या वर आढळणाऱ्या स्वयंचलित दुचाकी तर क्वचितच आढळतात इथे. आणि ज्या आढळतात त्यांचा ऍव्हरेज म्हणे कार पेक्षा सुद्धा कमी असतो . मग का नाही जो तो कार चालवणार. आमच्या ओफिस मधली साठ वर्षाची रिसेप्शनीस्ट जेव्हा कार चालवत येताना दिसते तेव्हा मात्र थक्क व्हायला होतं. अरे रे सायकल वरून कार वर का घसरलो मी :) बघू भारतात परते पर्यन्त कार चालवण्याचा चान्स मिळतो का ते.

दारूबंदी...........

दारूबंदी...........
लंडन च्या किंगक्रॉस स्टेशन वर आम्ही चार मित्र आमच्या ट्रेन ची वाट बघत उभे होतो. ट्रेन यायला अजून एक तास होता . त्यामुळे सहजचं इकडे तिकडे फ़िरत होतो.
अचानक एका प्लॅट्फ़ोर्म जवळ २० एक पोलिस दिसले. कुतूहल म्हणून जवळ गेलो. त्या ठिकाणी एक बोर्ड दृष्टिस पडला. संध्याकाळच्या काही ट्रेन ड्राय ट्रेन घोषित केल्या होत्या . म्हणजे ट्रेन मध्ये दारूबंदी.
या ठिकाणी एक गोष्ट क्लियर करायला पाहिजे, बियर दारू या सारख्या गोष्टी पिणे हि इकडची संस्कृती आहे. त्यात या लोकांना काहि गैर वाटत नाही. तुम्हाला वाचून आश्चर्य वाटेल पण दारू आणि सिगरेट च्या बाबतीत येथे महिला आघाडी वर आहेत.[पटत नसल्यास एन एच एस ची वेबसाईट बघा :)] मला पण पहिल्यांदा धक्का बसला होता. पण हि वस्तुस्थिती जेव्हा प्रत्यक्ष रोज दिसायला लागली तेव्हा मात्र माझा विश्वास बसला या आकडेवारीवर. एकदा दोनदातर आपल्या ३, ४ वर्षाच्या पोराबरोबर सिगरेत ओढत जाणारी बाई बघितली. मला दोघा मायलेकांची कीव आली. जाऊ दे, जरा भरकंटी झाली विषया पासून.
तर त्या ठिकाणी पोलिस लोकांच्या बॅग्स चेक करत होते. आणि याच तपासणी च्या वेळी एका बेवड्यांच्या टोळक्याशी पोलिसांची बाचाबाची झाली होती. त्यात ५,६ बाटल्या दारू जमिनीवर सांडली होती. १० मिनीटांतच जवळच ठेवलेला कचऱ्याचा कंटेनर दारूच्या बाटल्या आणि कॅन्स नी भरून गेला.
मजेची गोष्ट अशी कि आमच्या चौघांपैकी एक पटटीचा पिणारा होता. दारु वर त्याची निस्सीम श्रद्धा.त्याच्या डोळ्यांना ते दृश्य बघवेना. एवढ्या मोठ्या प्रमाणात होणारी नासाडी बघून त्याचे डोळे भरून आले. :) आणि मग या लोकांकडून स्वस्तात दारू विकत घेण्याचा प्लॅन त्याच्या डोक्यात आला.कारण आम्ही ज्या ट्रेननी जाणार होतो त्यात अशी काही बंदी वैगरे नव्हती. पण आम्हीच त्याला आडवलं. कारण? अरे हे काही भारतातले पोलिस नव्हते. जर असते तर त्यांनी निम्या बाटल्या स्वताःच्या घरी पाठवल्या असत्या.आणि अश्या वेळी आमचा मित्र जर तिथे जाऊन दारू खरेदी करत बसला असता तर त्यालाच पहिल्यांदा आत टाकले असते. ब्रिटीश कार्ट्यांचा निर्लज्ज पणा सुद्धा बघायला मिळाला तिथे. ट्रेन मधे परवानगी नाही म्हणून बिंधास्तपणे बाटल्या वर बाटल्या रिझवत होते ते तपासणीच्या ठिकाणी. आता बोला....................